ஊட்டியார்

(இப்பாடலின் வழி ஊட்டியார் என்னும் புலவரின் பெயருக்கான காரணம் புலப்படுதப்படுகிறது)

தலைவன் இரவுக்குறிக்கண் வந்தமையை அறிந்த தோழி தலைவிக்குச் சொல்லியது என, தோழி பேசுவது போல இப்பாடல் அமைந்துள்ளது.
தலைவன் இரவு நேரத்தில் தலைவியைக் காண வந்து நின்றான்.இதனைத் தோழி அறி்ந்தாள்.அதனைத் தலைவியிடம் உணர்த்த விரும்பினாள்.அதற்குத் தடையாகத் தலைவியின் அன்னை தலைவியின் அருகிலேயே உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
அன்னை துயில்கிறாளா?என்பதை ஆய்ந்தறிந்த தோழி பின் செய்தியைத் தலைவிக்கு உரைக்கிறாள்.
இதுவே பாடலின் களம்.
முதலில் அன்னையிடம், அன்னையே வாழ்வாயாக.... நான் கூறுவதை விரும்பிக் கேட்பாயாக!
நம் தோட்டத்தில் உள்ள கூதாளம் செடியின் தழைகளிடத்தே அவற்றின் செவ்வி குறையுமாறு இனிய ஓசையோடு வீழும் அருவியின் ஓசையைச் சிறிதேனும் கேட்டனையோ.... என வினவினாள்.அதற்கு அன்னை பதிலளிக்கவில்லை.
அன்னையே நீ வாழ்வாயாக! நான் கூறுவதை விரும்பிக் கேட்பாயாக!
“நம் தோட்டத்தில் உள்ள சாதிலிங்கம் ஊட்டப்பட்டது “ போன்ற ஒளி பொருந்திய தளிர்களையுடைய அசோக மரத்தினது ஓங்கி உயர்ந்த கிளையில் கட்டப்பட்டிருந்த ஊசல்க் கயிற்றினை பாம்பு எனக் கருதி அம்மரத்தின் பெரிய அடிப்பகுதி துணிபடுமாறு இடிவிழுந்தது... அதனையும் நீ கேட்டனையோ! என வினாவினாள்.
அன்னையின் துயில் நிலையை அறிதற் பொருட்டே முதலில் மெல்லிய அருவியோசையை கேட்டனையோ? என்றும் பின்னர் அதனினும் அதிர்ச்சியான இடியோசையைக் கேட்டனையோ? என்றும் வினவினாள்.எதற்கும் அன்னை பதிலளிக்காமை கண்டு “அன்னை கடுந்துயில்“ மடிந்தனள் என்று தோழி உறுதிப்படுத்திக் கொண்டாள்.அந்நேரம் ஏனைய உயிர்களும் துயில் கொண்டன என்பதை அறிந்து பின் தலைவியிடம் தான் கூறவந்த தலைவனின் வரவை உரைத்தாள்.
இதனை,
அகநானூறு 68. குறிஞ்சி

'அன்னாய்! வாழி, வேண்டு அன்னை! நம் படப்பைத்
தண் அயத்து அமன்ற கூதளம் குழைய,
இன் இசை அருவிப் பாடும் என்னதூஉம்
கேட்டியோ! வாழி, வேண்டு அன்னை! நம் படப்பை
ஊட்டியன்ன ஒண் தளிர்ச் செயலை 5
ஓங்கு சினைத் தொடுத்த ஊசல், பாம்பு என,
முழு முதல் துமிய உரும் எறிந்தன்றே;
பின்னும் கேட்டியோ?' எனவும் அஃது அறியாள்,
அன்னையும் கனை துயில் மடிந்தனள். அதன்தலை
மன் உயிர் மடிந்தன்றால் பொழுதே காதலர் 10
வருவர்ஆயின், 'பருவம் இது' எனச்
சுடர்ந்து இலங்கு எல் வளை நெகிழ்ந்த நம்வயின்
படர்ந்த உள்ளம் பழுது அன்றாக,
வந்தனர் வாழி, தோழி! அந்தரத்து
இமிழ் பெயல் தலைஇய இனப் பல கொண்மூத் 15
தவிர்வு இல் வெள்ளம் தலைத்தலை சிறப்ப,
கன்று கால் ஒய்யும் கடுஞ் சுழி நீத்தம்
புன் தலை மடப் பிடிப் பூசல் பல உடன்
வெண் கோட்டு யானை விளி படத் துழவும்
அகல் வாய்ப் பாந்தட் படாஅர்ப் 20
பகலும் அஞ்சும் பனிக் கடுஞ் சுரனே.
-ஊட்டியார்
இப்பாடலடிகள் உணர்த்துகின்றன.
இப்பாடலில் சாதிலிங்கம் “ஊட்டப்பட்டது“ போன்ற ஒளி பொருந்திய தளிர்களையுடைய அசோக மரத்தின் ஓங்கி உயர்ந்த கிளையில் கட்டப்பட்ட ஊசல்க் கயிற்றைப் பாம்பு எனக் கருதி அம்மரத்தின் பெரிய அடிப்பகுதி துணிபடுமாறு இடி விழுந்தது எனத் தோழி கூறுகிறாள்.இதில் ஊட்டப்பட்டது என்ற சொல்லே இவ்வாசிரியரின் பெயராகிறது. குற்றமற்ற உள்ளத்தோடு தலைவியைக் காணவந்த தலைவனின் வருகை குறித்து உள்ளுறையாக ஒரு செய்தியைக் குறிப்பிடுகிறாள் தோழி.
வானிடத்தே மேகக் கூட்டங்கள் இடிஇடித்து மழையாகப் பொழிந்தன.வெள்ளம் பெருகி ஓடியது.கடும் சுழியினையுடைய அவ்வெள்ளம் , யானைக் கன்றுகளின் கால்களை இழுத்து அக்கன்றுகளை அடித்துச் சென்றது.அதனைக் கண்ட பெண் யானைகளும், ஆண்யானைகளும் ஆரவாரம் செய்தன.தம் கன்றுகளைக் காப்பாற்றும் எண்ணத்தோடு இழுக்கும் வெள்ளத்தில் தம் தும்பிக் கைகளை விட்டு துழாவின.இத்தகைய கொடிய வழியில் தலைவன் வந்துள்ளான். இவ்வழியில் பகலில் கூட யாரும் வருவதற்கு அஞ்சுவர்.என்றாலும் தலைவன் உன்னைக் காணும் ஆவலில் அவ்வழியே வந்துள்ளான் என உரைத்தாள் தோழி.
உள்ளுறை
களிற்று யானைகளும் கன்று காரணமாகப் பிடிகள் வருந்தித் துன்புற்ற பிறகே குரல் கொடுக்க முயன்றன.அது போலத் தலைவனும் அலரானும் வழியது அருமையானும் யாமும் எம் நலனும் அழிந்த பிறகே மறைக்க முயல்வாறல்லது முன்பே முயலவி்ல்லை. என்பதே உள்ளுறையாக உள்ளது.

இப்பாடலை உற்று நோக்கும் போது சங்க கால மக்களின் அக வாழ்வியல் நன்கு விளங்குகிறது.தாயின் உறக்கத்தை அறிந்து கொள்ள தோழி கையாளும் உத்தி ,உள்ளுறை வாயிலாக தலைவனின் செயலைத் தோழி கூறும் பாங்கு ஆகியன அக்கால வாழ்வியலை இயம்புவனவாக உள்ளன.

மனநிலை

(யானை சிறிதாக இருக்கும் போது பாகன் அதன் கால்களில் வலிமையான சங்கிலியைக் கட்டிவிடுவானாம்.யானை அதனை இழுத்து பார்க்குமாம்.அதனால் அதிலிருந்து விடுபட முடியாது.மீண்டும் மீண்டும் இழுத்துப் பார்த்தும் அதனால் விடுபடஇயலாது. அந்நிலையில் இனி நம்மால் விடுபடவே முடியாது என தன் மனதில் முடிவு செய்து கொள்ளுமாம்.பின் அந்த யானை வளர்ந்த பிறகு சாதாரணமான கயிற்றை அதன் கால்களில் பாகன் கட்டிவிட்டாலும யானை அதனை அறுத்துக் கொண்டு செல்ல இயலாது.ஏனென்றால் தன்னால் இச்சங்கிலியை அறுத்துக் கொண்டுசெல்ல இயலாது என அந்த யானை மனதில் முடிவு செய்துவிடுவது தான் காரணம்.இதுவே விலங்கு மனநிலை.)

“ஒன்றறிவு அதுவே உற்றறிவு அதுவே
இரண்டறிவு அதுவே அதனொடு நாவே
மூன்றறிவு அதுவே அவற்றோடு மூக்கே
நான்கறிவு அதுவே அவற்றொடு கண்ணே
ஐந்தறிவு அதுவே அவற்றொடு செவியே
ஆற்றறிவு அதுவே அவற்றொடு மனமே.......
(தொல்-பொருள்571–மரபியல்-27) என்பர் தொல்காப்பியர்.
இது உயிர்களின் படிநிலை வளர்ச்சியைக் காட்டுகிறது. ஆறறிவுயிர் என உயர்ந்த நிலையில் மனிதன் போற்றப்படுகிறான்.ஏனென்றால் அவனுக்கு மனம் எனும் சிந்தித்து செயல்படும் ஆற்றல் உள்ளது. மனத்தன் என்பது மனிதன் என்றானது. மனிதர்களுள்ளும் விலங்குப் பண்பு உண்டு.

ஒரு கிராமத்தில் ஒரு ஞானி இருந்தார்.அவர் ஊர் நடுவே இருந்து கொண்டு அவரைக் கடந்து செல்லும் மனிதர்களைப் பார்த்து
இதோ பார் நாய் போகிறது.........
இதோ பார் மாடு போகிறது........
இதோ பார் கழுதை போகிறது.......
என கூறுவாறாம் அதற்காகவே அஞ்சிக் கொண்டு அவ்வழியே மக்கள் செல்வதில்லையாம். ஒரு முறை அந்த ஊருக்கு இராமலிங்க வள்ளலார் வந்தாராம். அந்த ஞானி இருந்த தெருவைக் கடந்து செல்ல வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது . வள்ளலாருடன் வந்தவர்களும், ஊராரும் வள்ளலாரிடம் அவ்வழியே செல்லவேண்டாம் அந்த ஞானி எல்லோரையும் விலங்குகளின் பெயர் சொல்லித் திட்டுகிறார் வேறு வழியே செல்லலாம் என்றார்கள்.
ஆனால் வள்ளலாரோ சற்றும் சிந்திக்காது அவ்வழியே சென்றார்.அந்த ஞானியைக் கடக்கும் போது அந்த ஞானி வள்ளலாரைப் பார்த்து இதோ பார் மனிதன் செல்கிறான் என்றாறாம். ஊர்மக்கள் எல்லோரும் வியந்து போனார்களாம்.இந்த ஞானி இதுவரை யாரையும் மனிதன் என அழைத்ததே இல்லையே இவரை மட்டும் ஏன் மனிதன் என்று அழைக்கிறார் என சிந்தித்தார்களாம்.

இது வள்ளலார் பற்றி வழக்கிலிருக்கும் கதை இக்கதை உணர்த்தும் நீதி மனிதர்களாகப் பிறந்துவிட்டால் மட்டும் அவர்கள் மனிதர்களாக ஆகிவிட முடியாது.மனிதத்தன்மையோடு வாழ்ந்தால் மட்டுமே மனிதர்கள் என மதிக்கப்படுவார்கள்............

எல்லா மனிதர்களுக்குள்ளும் விலங்குத்தன்மை இருக்கும் அதனை அறிந்து கொள்வதும்.அத்தன்மையிலிருந்து விடுதலை அடைவதுமே நம்மை மனிதர்களாக வாழச்செய்யும் பண்பாகும்.

பயிலரங்கம்

எங்கள் கல்லூரியில் நடைபெறவிருக்கும் இணையம் குறித்த பயிலரங்க அழைப்பிதழைக் கீழே காணலாம்

அணிலாடு முன்றிலார்

தலைவனைப் பிரிந்த தலைவியின் நிலை கண்டு தோழி வருந்துகிறாள். இந்நிலையில் தலைவி தன் மனநிலையை எடுத்துரைக்கிறாள்.

தோழி, தலைவன் என் அருகில் உள்ளபோது, மிகவும் மகிழ்ந்து விழாநடக்கும் பேரூர் போல உள்ளேன். ஆனால் அவர் என்னை நீங்கிய போது பாலை நிலத்தில் காணப்படும் குடிகளில் உள்ள சீறூர்களில் உரைவோர் யாவரும் நீங்கிய பின்னர் “அணில் விளையாடும் முற்றத்தைப் போல“ தனிமை கொண்டவளாக பொலிவிழந்து வருந்துகிறேன் என உரைக்கிறாள். இதனை,

“காதலர் உழையர் ஆகப் பெரிது உவந்து
சாறுகொள் ஊரின் புகல்வேன் மன்ற
அத்தம் நண்ணிய அம்குடிச் சீறூர்
மக்கள் போகிய அணில் ஆடு முன்றில்
புலப்பில் போலப் புல்லென்று
அலப்பென் – தோழி – அவர் அகன்ற ஞான்றே.
குறுந்தொகை-41
எனும் பாடலடிகள் உணர்த்துகின்றன.

காதலன் தன்னுடன் உள்ளபோது சீறூரில் வாழ்ந்தாலும், அதனையே விழா நடைபெறும் பேரூராக எண்ணிக்கொள்ளகிறாள் தலைவி. அதே நேரம் அவன் தன்னைப் பிரிந்தபோது மக்கள் நீங்கிய அணில் விளையாடும் தனியான முற்றத்தைப் போலப் பொலிவிழந்து காணப்படுகிறேன் என உரைக்கிறாள்.
இப்பாடலில் தலைவியின் மனநிலையை “அணிலாடு முன்றில்“ என்னும் சொல் நயமுறக் காட்டுகிறது. இப்பாடலை இயற்றிய ஆசிரியரின் பெயர் தெரியாத நிலையில் இத்தொடரையே அவர்தம் பெயராக “அணிலாடு முன்றிலார்“ என இட்டு மகிழ்ந்து வருகிறோம்.